Στην Ελλάδα, έως και το 50% της παραγόμενης λυματολάσπης στις εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων (ΕΕΛ) καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής (ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ), με περιορισμένη επαναχρησιμοποίηση. Στις μικρού και μεσαίου μεγέθους ΕΕΛ της χώρας γίνεται γραμμική διαχείριση που συνίσταται στην πάχυνση και αφυδάτωση με μηχανικές και χημικές μεθόδους (πχ ασβεστοποίηση, προσθήκη πολυηλεκτρολυτών, ταινιόπρεσσες, φιλτρόπρεσσες, φυγόκεντροι) και καθημερινή μεταφορά και διάθεση της ξηραμένης ιλύος σε ΧΥΤΑ. Η στρατηγική αυτή είναι μη βιώσιμη οικονομικά λόγω του υψηλού σχετιζόμενου κόστους, καθώς το συνολικό κόστος διαχείρισης της ιλύος αντιπροσωπεύει το 40-60% του λειτουργικού κόστους όλης της ΕΕΛ, ενώ έχει και υψηλό περιβαλλοντικό αποτύπωμα λόγω της κατανάλωσης ενέργειας και της μεταφοράς.